Zomerdag-uitje ; De Leemkuil Nijmegen

Vandaag was het een heerlijke dag, lekker bloten armen en benen weer zonder te smelten. Hemelvaartsdag, dus iedereen vrij en tijd voor een fijn dagje uit met het gezin.

Ik vind het vaak lastig iets geschikts te vinden. Het moet niet te ver weg zijn (want Lex slaapt nog 2x), het moet niet te duur zijn (want ja, er komt een verhuizing aan, en dat kost geld!), het moet lichamelijk te doen zijn (niet teveel lopen en staan).

Op http://www.dagjeweg.nl vind je een hoop uitjes ; speeltuinen, musea, zwembaden, evenementen etc.

In de lijst kwam ik een speeltuin in Nijmegen tegen, De Leemkuil. Een speelbos waar vanalles te doen is, skelters, speeltuintjes, waterspeeltuim, horeca, een treintje etc. De toegangsprijs is €4,45 vanaf 3 jaar, en de speeltuin is in de lente en zomer elke dag van 10.00 tot 18.00 geopend. Klinkt allemaal leuk, dus hop spullen in pakken en gaan!

Het is een prachtige plek, in het bos vind je verschillende speeltuinen. Voor elke leeftijd is wel iets te spelen, en overal staan bankjes en picknicktafels. Zijn ze allemaal bezet, dan leg je lekker je kleedje neer op het zand of gras. Schaduw, zon, het kan allebei!

We kwamen aan rond lunchtijd, dus eerst even lekker broodjes gegeten aan één van de picknicktafels. Je mag zelf alles meenemen, maar je kunt bij het restaurant ook eten en drinken halen. Na de lunch was het tijd om lekker te gaan spelen..

Het waterplein was een dikke hit bij de kids. Een rustig hoekje waar lekker met waterspuitende dieren gespeeld kan worden, en aan de andere kant een gaaf pad waar je elkaar kan nat sproeien. Neem dus droge kleren/zwemkleding en een handdoek mee!

Afgedroogd en omgekleed, en door naar de volgende speeltuin. Lex is gek op huisjes, erin en eruit. Kiekeboe! Op bankjes zitten vind ie ook super stoer. Wipkippen, wipwappen, schommels, draaiplateau, watertafels, er is vanalles te doen! 

Voor de (wat) grotere kids is er een leuke klimspeeltuin. Torens, touwen, klimwanden. Ook is er een kabelbaan en zijn er skelters. 

En alsof het nog niet genoeg is, rijdt er ook nog een trein om de speeltuin! Hiervoor kun je kaartjes kopen bij de kassa, een kaartje kost 90 cent.

We hebben echt een heerlijke middag gehad, en gaan zeker nog eens terug! Een echte aanrader!

Maaltijdsalade – couscous, zalm &avocado

Heerlijk op warme dagen, of drukke dagen, of gewoon alle dagen 😉

Zo klaar en je kan van te voren al het 1 en ander klaarzetten.

Nodig voor 2 volwassenen en 2 kleine kids :

• 1/2 krop ijsbergsla
• 1/2 komkommer
• 200 gr erwten
• 2 avocado’s
• 150 gr couscous
• Blokje bouilion
• 400 gr zalmfilet 
• Mayo 4 eetlepels
• 1/2 citroen uitknijpen
• 2 eetlepels mosterddillesaus
• Kruiden naar keus

Couscous volgens gebruiksaanwijzing koken in een blokje groentebuilion. Sla in reepjes snijden, komkommer halveren en in dunne plakjes snijden. Erwten koken, avocado kleinsnijden en alles door elkaar mengen en verdelen over de borden. 

Dressing maken van mayo, citroensap en mosterddillesaus. De hoeveelheden zijn niet precies, dus zelf even proeven en perfectioneren!

Zalm in blokjes snijden, even roerbakken met wat peper en zout, en verdelen over de salades. Dressing er overheen, et voila! Heerlijke vullende salade! 

Met de kinderen op de scootmobiel..

Misschien lette ik er vroeger niet op, of is het toch veranderd… tegenwoordig ziet het blauw van de scootmobielen. Overal zie je wel wat scootmobielen rijden of geparkeerd staan. En het zijn echt niet alleen maar oude mensen, steeds vaker zie ik mensen van middelbare leeftijd, en een enkele leeftijdsgenoot voorbij rijden.

Als moeder van twee kleine kindjes had ik een groot probleem toen ik niet meer kon lopen (of fietsen). De oudste moest naar de peuterspeelzaal, de jongste regelmatig naar het CB en kinderarts. Ik moest boodschappen doen, wilde eens ergens op bezoek, de stad in of naar het dierenparkje. 

Ik had een scootmobiel, maar kon de kindjes niet meenemen. Op schoot is niet veilig op een scootmobiel, en als er iets gebeurd ben je niet verzekerd. Niet elke scootmobiel is geschikt om aangepast te worden, dit heeft o.a te maken met het gevaar om om te kiepen.

De mini-crosser en de INCA kunnen beiden uitgerust worden met kinderzitjes. Dit kan op verschillende manieren gemaakt worden, voorop, achterop, voorwaarts, achterwaarts, enkel en dubbel. 

Samen met WMO bespraken we de mogenlijkheden, en uiteindelijk heb ik een INCA sprint gekregen met achterop een frama gemonteerd waarop 2 YEPP kinderzitjes gemonteerd zijn.

(Deze aanpassing is in een werkplaats gemaakt, en goedgekeurd. Ga je zelf thuis aan de slag, dan kan je problemen krijgen met de verzekering. Dus informeer goed wat de voorwaarden zijn!)

Inmiddels staat er al bijna 500 km op de teller! Regelmatig krijg ik leuke opmerkingen, dat het er echt heel leuk en fijn uitziet, dat het mooi opgelost is. En dan ben ik enorm dankbaar dat dit voor mij en de kids gemaakt is! Het heeft ons zoveel vrijheid!

Happypost #1

Tja, ik beloofde om elke dag een positieve blog te schrijven. Haha! Dat is dus mislukt.. Niet dat er niks positiefs was, maar ik vergat het gewoon. Blame my mommybrain! 😉

Iets positiefs dus! Here we go;

Ons huis staat te koop! Sinds 1,5 week, en over een half uurtje zal de makelaar voor de tweede keer een potentiele koper rondleiden door ons huis 🙂 SPANNEND!

Al jaren kwam het onderwerp regelmatig aan bod, verhuizen naar Uden. Ik heb tot mijn 20ste on brabant gewoond, en ik mis het enorm! Verhuizen was geen optie, mijn man had zijn baan hier in Tiel en ons toekomstplan was het overnemen van de zaak. En dichtbij wonen was dus een must.

Maar, toen liep alles anders. De onderhandeling liep stuk, en hij vond een nieuwe baan in Brabant. Qua reistijd maakt het niet veel uit of we hier of daar wonen, maar in ieder geval was de optie verhuizen er.

Tegelijk met de onderhandelingen, werdt ik zieker. Van artsen kreeg ik te horen dat ze niet wisten wat het precies was, en dat leren omgaan met mijn beperking het advies was. Ik was afhankelijk van hulp van mantelzorg, en dit zou waarschijnlijk zo blijven.

De voornaamste mantelzorgers (naast mijn man) zijn mijn ouders. Ze zorgen regelmatig voor de kids, helpen met de was, spelen taxichauffeur en gaan mee naar medische afspraken. Zij zijn mijn redders in nood als ik het even niet meer weet. Maar! Zij wonen in Uden.. dus rijden heel wat op en meer om alles geregeld te krijgen.

Dat maakte de beslissing om naar Uden te verhuizen nog makkelijker. Niet alleen omdat ze ons dan kunnen helpen, maar ook omdat ook hun eens kan helpen zonder beperkt te worden door de afstand tussen ons.

Inmiddels gaat mijn gezondheid toch vooruit. YES! En heb ik nog meer zin om de stap te maken. Te gaan genieten van het mooie Uden, samen met mijn gezin, familie en vrienden. 

Een nieuwe koers..

De afgelopen 1,5 jaar hebben vooral in het teken van depressie, ellende en overleven gestaan. Inmiddels heb ik de depressie verslagen, is mijn zoontje flink opgeknapt en ga ik lichamelijk vooruit.

Een aantal veranderingen geven weer hoop op een mooiere toekomst ; mijn man heeft een nieuwe baan, we hebben ons huis te koop gezet en willen verhuizen naar de gemeente waar ik opgegroeid ben. Groen, vriendelijk en fijn dichtbij mijn familie..

Het is tijd voor een nieuwe koers! Positiviteit, liefde en geluk ❤️Komende tijd ga ik proberen elke dag een post te schrijven, elke dag stil te staan bij iets moois.

Mijn eerste rit

(Dit is een eerder bericht, opnieuw gepost)

Ik heb een hele tijd geloofd dat het vast wel goed komt. Ik ben 30, het hoort niet dat ik zoveel pijn en spierproblemen heb. Ze vinden wel iets, een oorzaak en een oplossing.

Maar een maand geleden vertelde de internist dat ze het eigenlijk niet weten. En dat ze me niet verder kunnen helpen. Dat er regelmatig jonge mensen op de poli komen zoals ik, en dat de oorzaak en oplossing onbekent blijft.

Tijd om verder te gaan, zoals ik nu ben. Tijd om te kijken hoe het leven leefbaar is, met de klachten die ik heb.

Afgelopen week kwam mijn eerste scootmobiel. Een klein, wendbaar en opvouwbaar model. Een nette rode GoGo Traveler. 

Gister maakte ik mijn eerste rit, samen met een vriendin naar de stad. Het voelde zo heerlijk om me gewoon te kunnen voortbewegen zonder al teveel pijn en moeite, ik voelde me vrij!

Ik was van te voren enorm bang voor starende mensen, bang om zielig gevonden te worden. Maar eenmaal op pad heb ik daar geen seconde aan gedacht. Niemand zou mij zielig vinden, ik straalde!

Crea-baby

Ik dacht, laat ik eens een pinterestje uitvoeren. Lex  aan de verf!

Je pakt een (a4) zip-zakje, en schuift daar een vel papier in. Je gooit een paar vette klodders op het papier en sluit de zipper.

Met tape maak je de zipzak vast op tafel, of het blad van de kinderstoel.

Et voila! Slaan, prikken, vegen.  Je baby kan lekker verven zonder vies te worden!

Veel plezier!

Tabboe ; Als je het als ouder even niet trekt..

(deze post is al eerder gepubliceerd op een andere blog)

Daar zat ik dan.. een huilbaby, een peuter die uitdaging nodig had, en een lichaam dat me gruwelijk in de steek liet.
Krampachtig probeerde ik mijn hoofd boven water te houden. Maar het was loodzwaar..

Tijdens de tweede ziekenhuisopname van Lex was de koek op. Ik kon niet meer, ik was verdrietig, angstig, boos en moe, vooral heel moe. 

Bij maatschappelijk werk in het ziekenhuis gaf ik aan dat ik het niet meer trok. Dat ik zo moe was, en me zorgen maakte over Lot, die zoveel moest inleveren door de hele situatie. De tranen bleven stromen.. er werd besloten dat er hulp opgestart zou worden vanuit het wijkteam en het Consultatie Bureau.

Bij thuiskomst voelde ik me zo onzeker. Ik was boos op mezelf, dat ik me niet in had kunnen houden. Waarom moest ik nu juist bij maatschappelijk werk breken?! Wat zou dit betekenen? Zou er een dossier komen? Zou er getwijfeld worden aan mijn mama-skills? 

Mensen om me heen reageerden wat geschrokken en terughoudend. Om hulp vragen bij het CB, aangeven dat je het niet meer trekt… oei.

Het consultatie bureau werd duidelijk niet gezien als ondersteunende organisatie, die adviseert en hulp biedt waar nodig. Je vertelt alleen wat je moet vertellen, je wijkt vooral niet teveel af van de standaard en je zegt braaf te doen wat ze adviseren. Want iedereen kent wel een verhaal over een zus van de vriend van een kennis die haar kinderen kwijtraakte..

We hadden geen keus, wat moesten we dan? Zo door blijven tobben totdat het helemaal zou escaleren? Nee, ik wist dat ik een goede moeder was, maar dat ik het gewoon even niet zelf voor elkaar kreeg en alle hulp zo enorm welkom was.

Vanuit het CB kwam er iemand op huisbezoek, een aardige verpleegkundige die niet met protocollen kwam zwaaien maar goed keek naar onze situatie. Ik kreeg uitleg over baby massage, en ze regelde een afspraak met een babycoach. Dit was een enorm fijn gesprek, ik kon mijn ei kwijt, kreeg bemoedigende woorden en voelde mezelf zeker over mijn aanpak en ideeen.

De CB arts dacht goed mee over lex, zocht dingen uit en leefde mee. Ik heb nooit opdringende adviezen gehad, en als ik dingen anders zag dan dacht ze daar ook over mee.

Vanuit het wijkteam werd er een aanvraag bij Home-start gedaan. Een organisatie die werkt met (geschoolde) vrijwilligers die ouders ondersteunen in de thuissituatie. Een paar maanden na de aanvraag startte er een vrijwilliger hier die elke donderdagochtend even lekker spelletjes met lot kwam spelen. Even 1 op 1 aandacht voor lot!

Hoewel al die hulp de problemen niet oplosten, en het nog steeds enorm pittig was, ben ik blij dat we de stap genomen hebben. We hebben de hulp als prettig ervaren, we konden ons ei kwijt, en kregen fijne feedback en ook complimenten hoe we met alles omgingen.

Ik ben dus blij dat ik me niet tegen heb laten houden door het taboe rondom het CB en hulp vragen bij opvoeden, ik heb geen wijzende vinger gezien, alleen maar meelevende mensen die het beste met ons als gezin voor hadden.

Ik hoop echt dat ouders zich niet laten tegenhouden door allerlei verhalen, en gewoon aan de bel trekken als ze er zelf niet uitkomen. 

Van kleine meid naar grote zus..

In de zwangerschap vroeg ik me vaak af hoe Lot zou zijn als grote zus. Zou ze jaloers worden? Vervelend? Of juist trots, en behulpzaam. Ik gokte, en hoopte natuurlijk, dat laatste. Een trotse grote zus.

Toen we probeerden zwanger te worden van Lex, bedachten we vaak hoe we het voor Lot zo fijn mogelijk konden maken. Onze eerste stap was Lot een nieuwe (grote meiden!) kamer geven, nog voordat we zwanger waren. De meubeltjes zouden gebruikt worden voor de baby, en we wilden Lot niet last-minute “haar kamertje afpakken”.

Toen ik zwanger was kochten we wat boekjes over grote zus worden, deze lazen we regelmatig samen en daarna kletsen we samen over hoe dat zou zijn, als ze eenmaal grote zus was. Meehelpen, luiers, spelen, huilen, en alles wat er nog meer bij hoort. Ze zag het wel zitten om grote zus te worden!

Regelmatig smeerde Lot mijn buik lekker in, ze zag mijn buik groeien groeien groeien! Ze vond het vreemd, maar wel interresant.

Toen Lex geboren was kwam Lot samen met opa en oma kennismaken. Vertedert keek ze naar haar broertje, baby Lex. En dan denk je dat je de prachtigste momenten in je leven allemaal gehad hebt, maar het zien van je beiden kindjes samen, de verliefde blik in de ogen van de oudste, is zo ontzettend fantastisch…

Vanaf het moment dat we thuis waren hebben we Lot zoveel mogelijk betrokken bij Lex. Luiertje aangeven, luiertje weggooien, kusje geven, samen zingen voor Lex. Nu Lex wat mee contact kan maken zit Lot regelmatig bij hem, geeft ze hem speeltjes, en kletst met hem. Ze let even op als ik even boven ben, en als ie dan gaat huilen, gaat ze naar hem toe en troost hem “stil maar Lexje, ik ben er al..”

De glimlach op Lex zijn gezicht als hij Lot ziet, is nog mooier dan wanneer hij naar ons lacht…

3(0)

  
30, een getal waar veel mensen even aan moeten wennen. Maar wat stelt het nou eigenlijk voor, 30!? Je komt net kijken, voorbereidend werk is gedaan en het echte leven begint. Met een beetje geluk ben je pas op 1/3 van je leven!
En 3, ik moet daar meer aan wennen. Je bent niet echt een peuter meer, maar ook nog geen kleuter. Inschrijfformulieren voor de basisschool liggen klaar. Nog een jaar, en dan komt er een eind aan de vele uren die wij samen doorbrengen. Het proces van loslaten begint serieus te worden..nu al!

Gister vierden wij onze verjaardagen samen, met een heerlijke hapjestafel vol met zoet en hartig. Een geslaagde dag met lieve en gezellige gasten, enorm leuke kado’s en een blije lot. Mijn moeder had zich gewaagd aan het bekleden van een koemelkvrije appeltaart, dus lot had ook nog eens een prachtige taart! Met kaarsjes!

De hartige stengels en pizza’s waren enorm makkelijk te maken. Dus ik zal nog even het receptje met jullie delen 🙂

Voor de stengels, snijd je bladerdeeg in 4 repen. Ik maakte ze met spek en pizza-smaak (tip, pizza-quick-saus!) maar je kunt je hier nog verder op uitleven.  Kaas, (parma)ham, sesam/maanzaad, zalm, etc etc.

Je legt de ingredienten om de repen, en draait de reep een paar keer om zijn as. (Je kunt natuurlijk ook de bladerdeeg bekleden en daarna snijden, net wat je handig vindt). Even bestrijken met een geklutst eitje nog, en je bakt ze 15-20 minuutjes af op 180 graden. 

De minipizza’s maak je door bladerdeeg door vieren te snijden. De vierkantjes bekleed je met wat je maar wil. De basis maakte ik met tomatensaus (pizza-quick-saus) en geraspte kaas. En daarna bekleede ikze met olijfjes, ham/salami. Maar hierin is heel veel te varieren! Daarna even wat lekkere kruiden eroverheen, en ongeveer 15 minuutjes afbakken op 200 graden.